HEPİMİZİN KARDEŞE İHTİYACI VAR

Çoğu anneler babalar 2 inci çocuk konusunda çok endişeli yaklaşıyorlar. Temel ihtiyaçlarını, Eğitmi masrafları, bakım gereksinimlerini, karşılama konusunda ciddi endişeleri mevcüt.
Özellikle büyük metropollerde yaşayan, ve çalışan anneler, bi yanda hayat standartlarını korumak, gerksinimlerini karşılamak için çalışmaya ihtiyaç duymaktadırlar, öbür tarafta minicik bebekleri ve içlerini kemiren vicdan azabı yaşayan annelik duyguları.

Oysaki kardeşilik güzel bir şeydir ve hepimizin kardeşe ihtiyacı vardır. Bazen biyolojik kardeşimiz olmasa bile arkadaşlar, kuzenler, yeğenler aynı işlevi görürler. Onlarla kardeş gibi oluruz. Bu anlamda kardeşlik insanlık tarihi kadar eskidir. Ama bu toplumsal değişimin etkileri ile onun da sarsılabildiğini, örselendiğini görüyoruz. Çünkü kardeşlerden birbirleri ile çekişmelerinin en klasik sebeplerinden bir tanesi, başta anneye sonrasında babaya olan ihtiyaçlarının bu ihtiyacı karşılarken ortak olmasıdır.

aynı kaynaktan beslenen iki kişi, aynı kaynağı uygun bir şekilde bölüşüyor. Diğer yandan, ikisi de aslında o kaynağın hepsini istemekte, hepsine ihtiyaç duymaktadır. Mesela kardeşlik; kişinin bölüşmeyi, paylaşmayı, sırasını beklemesini, bazen sırasını başkasına vermesini, hakkı ve hukuku öğrenmesinin en güzel yollarından bir tanesidir. 

O yüzden genellikle kardeşli aileleri destekliyoruz. Ama kardeşsiz tek çocuk büyüten birçok aile de bütün bu değerleri çocuklarına kazandırabiliyor. Dahası bazen kardeşli büyüyen çocukların bu değerleri kazanmadığın, hatta tam tersi olumsuz sonuçların olduğunu görüyoruz.

içinde olduğumuz toplumsal doku, kardeşlerimiz olmasa bile, erkenden toplumsal hayata katılmamıza imkan veren kreşler, yuvalar veya anne-babamızla paylaştığımız zamanlar bizi bir şekilde terbiye etmekte. Kardeşsizlik bir problem değildir ama olabilir de. Kardeşlilik de bir problem değildir ama olabilir de....