Kardeşler arasında ayrımcılık...

Herkes için çocuğu çok önemlidir, ve çoğunlukla her anne-baba çocukları arasında ayrım yapmadığını savunur... Oysaki bir çok kardeş arasında kıskançlık olmasının nedeni, bir takım gerçeklerle bir diğerine yaklaşımın farklı oluşudur. 

Küçük kardeşe gösterilen ''o daha küçük'' gerekçeli yaklaşım bir diğerine söylenen ''sen ağabeysin/ablasın'' gerekçeli sözler, küçüğü hep taviz alan, büyüğü de hep taviz vermek zorunda olan yapmış, bu da kardeşler arasında rekabete yol açmıştır. Bu haksız denge büyüseler bile hiç değişmez. Yeni doğan ve iki yaşındaki kardeşlere bu yaklaşımda bulunurken, 'abla', 'ağabey' konumunda iki çocuğun, hala en az bebek kadar korunmaya muhtaç olduğunu unutan aileler, çocukları büyünce'de bu durum aynı şekilde devam etmektedir.

Bu çocuklar arasında birinin diğerine göre daha çok korunup kollandığından öte SEVİLDİĞİ inancı yerleşmektedir. 

İlk çocukta ideallerini gerçekleştiren aile, ikinci çocuk'ta çocuk sevgisini tatmin etmiştir!

İlk çocuk örnek çocuk olmalıdır ve anne-baba ikilisi kendi doğrularını, kitapta yazılanları, pedagog görüşlerini çocuğa uygulama sevdasından helak olur! çocukça isteklerini şımarıklıklarını bile hoş görmez. Disiplin adı altında resmen baskı uygular. İkinci çocuğa karar verdiklerinde, egosu tatmin olan anne-baba son derece esnek bir yaklaşımla bebeği büyütür. Tolerans ön plandadır, buda beraberinde az disiplin anlamı taşıdığından küçük çocuk sürekli taviz alabilen konumuna girer.

Sonuç olarak, çocuklarımızı hangi yaşta olursa olsun önemsememiz, değer vermemiz ve onlara olan sevgimizi hissettirmemiz gerekir diye düşünüyoruz.

Hiç bir şey için geç kalmış değiliz, onlara yaşlarını yaşama fırsatını vererek, kardeş olmanın sırtlanacak bir yük değilde paylaşılacak bir mutluluk olduğunu öğreterek başlayabilirsiniz.